Sluit je ogen eens? En stel jezelf de vraag, wat zie, voel, ruik ik als ik aan koudwatervrees denk?
Ik sluit mijn ogen, ik ben op Terschelling. Aan het strand met dierbaren. Er waait een licht briesje, het zand speelt om mijn voeten. De fietsen geparkeerd aan de andere kant van het duin. Zo lopen we het steile duin op. De schoenen gaan direct uit, ik ervaar het warme en koude zand onder mijn voeten en tussen mijn tenen. Het werkt vertragend. Mijn ademhaling verdiept zich, ik geniet van de sensatie rondom mijn voeten. Als kleine elektrische stroompjes verplaatst deze zich langzaam door heel mijn lijf. Zand, zo lekker.
De klim is stevig en bij iedere stap zak ik zo weer een halve terug in het losse zand. De zee kan ik nog niet horen, alleen het ruisen van de wind en mijn eigen ademhaling.
Reikhalzend kijk ik uit naar de eerste glimp van de zee en het strand. Dat verlangen, als kriebels door mijn buik, als vlinders in het land van verliefdheid.
En dan? Het geluid van de zee is er eerst, het aanspoelen en terugtrekken van de golven.
De inleiding, om vervolgens haarzelf in al haar pracht aan ons te onthullen. Hoe zij zich iedere keer weer uitdagend op het strand weet te werpen als een spel van aantrekken en afstoten. Het kleine meisje in mij ontwaakt en met grote passen ren ik naar beneden het strand op. Joelend, lachend!
Wanneer mijn voeten het zoute water raken, maakt een geheel andere sensatie zich van mij meester, koud!! Het is alsof een meute enthousiastelingen tot stilstand komt en besluit compleet de andere kant op te rennen. 'Nee', roept mijn verlangen, 'niet weg gaan!'
Maar mijn hoofd heeft heel andere plannen. Koudwatervrees...
Daar sta ik dan met mijn bikini in mijn ene hand en mijn handdoek in de andere. Met een tweestrijd in mij zoals ik die alleen ken van vroeger, schreeuwend tegen mijn moeder, die onvermurwbaar is, "Het gebeurt niet!"
Maar dit is nu en geen toen. Liefdevol neem ik mijn angst bij de hand en kleed me rustig om. Nee warm is het ook op het strand niet, maar echt koud? Ook dat valt reuze mee.
Soms vraagt het de kunst om op zoek te gaan naar de achterdeur van je angst. Waar kom je dan uit je als daarnaar op zoek gaat?
Mijn lijf weet de weg, kent het vertrouwen. De rollen zijn omgedraaid, geef mij je hand, ik neem je mee.
Ik kleed me bewust heel rustig om en geef de wind vrij spel rondom mijn benen, buik en rug. Ik geef mijzelf adem als de kou hem wil nemen.
En wanneer ik er klaar voor ben loop ik rustig de zee in, ik volg mijn hartslag en laat mijn ademhaling leiden. Dan langzaam komt mijn kleine meisje weer tevoorschijn en pakt mijn hand vast, ze lacht.
En samen rennen we alsnog dat laatste stukje de zee in. Het koude water zet langzaam iedere vezel van mij in vuur en vlam, en omarmt me met heel haar wezen. Met de minuten die voorbij gaan ontspant mijn lichaam zich meer en meer.
Ik ben er, ik voel me opnieuw geboren.
Springend, dansend en zwemmend geniet ik van ons samenzijn.
We doen het allemaal anders maar uiteindelijk is er dat ene dat ons verbindt; de bereidheid tot overgave en loslaten.