Er zijn van die momenten dat je het gevoel hebt dat je van voren af aan moet beginnen. Dat al die wijsheid die je de afgelopen jaren hebt vergaard, weg is. Dat je bij wijze van spreken weer even helemaal onderin de put staat en omhoog kijkt en denkt “zo, daar zijn we weer, kan ik weer opnieuw beginnen...”.
En verdomd, daar in dat putje, zit je mooi alleen. Je zou toch verwachten dat je op je reis, dat dal in, genoeg andere mensen treft? Je bent niet de enige die zich zo voelt.
Kun je samen even optrekken, even sparren, reflecteren.
Nee, je terug geworpen voelen in oude pijn is een eenzame aangelegenheid.
Dus ga je maar op pad. Uiteraard neem je je oude vertrouwde rugzak mee.
Want die heb je altijd bij je. Na al die jaren zit hij al behoorlijk vol en is ook best zwaar. Nooit vraag je jezelf af of de bagage die je dit keer meeneemt wel toereikend is. Of er misschien dingen thuis kunnen blijven, of dat je een essentieel onderdeel juist vergeet?
Zonder slag of stoot hijs je dat ding weer op je schouders, vult je waterzak en vertrekt. Op weg naar die donkere horizon, die kloof die je dit keer zeker niet moet missen. En die regenbui waarbij je tot op het bot verkleumd raakt, heerlijk, onmisbaar.
Het eerste halfuur puf en steun je onder het gewicht, de weg is nog vlak.
De zon gaat schijnen en je zweet als een otter (zweten otters eigenlijk wel?).
Je kijkt naar links en ineens sta je stil, geschokt door de aanblik van je eigen schaduw.
“Ben ik dat?” vraag je jezelf af. Je ziet jezelf gebukt onder een enorme last en dan die rugzak, die zo hoog boven je uit toornt?
“Ben ik van lotje of zo?” zeg je in gedachten tegen jezelf.
Met één zwaai, laat je je rugzak op de grond vallen. Zo dat voelt al stukken beter. Je neemt een slok en constateert dat je wel erg veel draagt. Dankjewel schaduw voor dit inzicht, een donkere kant maar zo veelzeggend. Je zet jezelf op de grond naast je rugzak en besluit eens kritisch door de inhoud te gaan. Zo gaat dat niet langer. Tevens kan je de rust wel even gebruiken…
Als je zo één voor één al je bagage uit je rugzak haalt en door je handen laat gaan, realiseer je je, wat al deze dingen voor je betekent hebben. Je hebt gemist en gekregen. Je besluit drie stapels te maken.
De eerste stapel bevat zaken die je niet kunt missen, die je gewoonweg nodig hebt, hoe pijnlijk sommige ook zijn. Deze gaan mee.
De tweede stapel is de stapel waarvan je je realiseert dat je er zo in de loop van de jaren wel vrede mee hebt. Je hebt het afgepeld, een plek gegeven. Het is. Deze stapel mag mee naar huis en hoeft niet meer mee op reis.
De derde stapel is de stapel die naast jouw pad mag liggen. En wanneer je weer op reis gaat en langs deze stapel loop, neem je weer wat van die stapel mee. Je kent jezelf aardig, dus dat betekent, iedere keer maar 1 ding eruit halen om mee te nemen, niet meer en niet minder.
Wanneer je je rugzak nu opnieuw inpakt, omarm je de “travel light” modus. Je rugzak is compact en licht. Je gooit je rugzak in één beweging over je schouder en danst over het pad, zweet een stuk minder en je opruimactie heeft zoveel lucht gegeven, dat je besluit een andere route te nemen. Zo loop je al neuriënd de andere kant op. Waar de weg heen gaat weet je niet. Maar met deze rugzak kun je aardig wat uitdagingen aan.
En vergeet niet. Af en toe, herpakken die rugzak....