volgen, betekent: Thuiskomen!
En dan is het zover, thuiskomen. Mijn eigen plek, Conglomiraat. Na al die jaren, waarin plek maken voor mijzelf een zowel letterlijke als figuurlijke betekenis heeft gekregen. Het zaadje, die droom, mocht gaan groeien. Een organisatie oprichten waarin mensen zich thuis voelen om zich zo voor te bereiden op hun eigen thuiskomst, hun eigen reis mogen gaan maken.
Een gezellige berghut waar je wanneer je op reis bent, even kunt rusten, op adem kunt komen, een goed gesprek met de waardin kunt voeren. Zodat je weer gevuld verder kunt. Met vertrouwen in jezelf, in het leven. Waarin je regelmatig achterom kijkt, meeneemt wat dienend voor je is, nog vastpakt wat je niet los kunt laten en achterlaat wat je los mag laten. Eén ding weet je zeker, die berghut kom je steeds weer tegen, hoe je pad ook loopt!
Conglomiraat is mijn plek. Voordat ik deze plek vond, heb ik een lange zoektocht afgelegd.
Deze heeft me langs vele bijzondere plekken geleid. Het begon al op de middelbare school, toen ik door een misverstand bij een open dag stond van een andere studie dan die van mijn voorkeur. 'Goh' dacht ik, 'das leuk, ga ik doen.'
Mijn verdere professionele keuzes in het leven waren vaak gebaseerd op, 'goh, das best leuk!'. Daar is uiteraard niets mis mee, zo kom je nog eens op onverwachte plekken!
De vraag is, hoe leid ik mijzelf naar datgene wat ik echt graag wil doen? Hoe balanceer ik tussen hart en hoofd, op een gezonde manier.
Daar ben ik de afgelopen jaren mee geconfronteerd. Ik heb mij laten leiden. Verleiding noemen ze dat. De weg van de minste weerstand wellicht, zo heb ik het ervaren. Een job kiezen met mijn hoofd, maar niet met mijn hart. Misschien is dat wel de grootste verleiding, kiezen met mijn hoofd i.p.v. mijn hart. Mijn vervulling buiten mijzelf zoeken in het zorgen voor de ander, voor de organisatie, voor de mensen binnen die organisaties. Maar hoe zorgde ik voor mijzelf in mijn werk?
Wat ik echt diep van binnen wilde, het begeleiden van mensen in hun zoektocht, dat liet ik lopen, dat durfde ik niet na te jagen. Veel te spannend, want dat kwam vanuit mijn hart. Verleiding is leuk, je denkt dat het energie oplevert, mijn hoofd kon legio redenen noemen om te blijven. En in het begin maak je jezelf nog wijs dat die energie stroomt, maar op een diepere laag lever je in, teer je in. Je hart raakt ingebouwd en voelt zich niet gehoord.
Maar die gaat zich roeren en je lijf ook!
Op een gegeven moment ben zo ver van huis zonder dat je er erg in hebt en stort je in. Daar lig je dan op het pad, mensen halen je in en vragen zich af wat je daar doet, ze lopen door. Niemand kan je daar weghalen, alleen jijzelf!
En dan pas, heel langzaam realiseer je je dat je de berghut niet meer gaat halen op de manier zoals je dat altijd deed. Met respect voor je lijf en hart sta je, zo goed en zo kwaad als het kan, op en je beloofd jezelf om te gaan luisteren.
Mijn omgeving ving me liefdevol op en gaf me de tijd, de stilte, een bankje in de tuin, rust en ruimte om zelf de weg terug te vinden. Terug naar mijn kern, mijn droom. Dat zaadje dat daar al jaren lag om toch nog te ontkiemen. Ontkiemen in het conglomiraat!
Hoe ken jij het leiden en verleiden van het leven?