Ik vermoed dat de eerste associatie die je hebt met bovenstaande titel in de figuurlijke zin van het woord is.
Vandaag neem ik je mee in mijn beleving van de letterlijke pruimentijd, een sensuele reis...
"Wanneer komen ze, die ovale lichtpaarse jongens"
Ieder jaar, midden zomer, begint het bij mij te kriebelen. Wanneer komen ze, die ovale lichtpaarse jongens, met de koninklijke naam Reine Claude. Jarenlang kochten we ze bij ‘onze’ boer Roest in Harmelen, maar die ging met pensioen. Daar ging het moment van puur genot. Ik heb nu zelfs al 2 jaar een Reine Claude boom in mijn tuin, maar helaas nog gen vruchten gehad tot op heden. Ik zie ze eigenlijk nooit in de supermarkt. Ze lijken voorbestemd om alleen verkocht te worden bij de boeren met hun landwinkels.
Jarenlang dacht ik dat we altijd op vakantie waren en dat ik de pruimentijd miste, in Zuid-Europa maakte ik dan gretig gebruik van het voorradig zijn van de platte of wilde perzik, ook niet te versmaden.
"Mijn hart sloeg over. Ik likte mijn lippen vast af"
Tot ik dit jaar, eind augustus, langs de landwinkel fietste en het bord zag...Pruimen! Mijn hart sloeg over. Zou het dan dit jaar zover zijn? Dat ik mij weer kan laven aan deze zoetsappige heerlijke vruchten? Ik reed de oprit op met een verhoogde hartslag, “ik koop direct 2 kilo of zo”, nam ik mijzelf voor.
Ik likte mijn lippen vast af, ik haalde de smaak van deze jongens vast naar boven. Wist ik het nog?
Ik was in gedachte bij mijn pruimen om vervolgens te constateren dat ik voor een gesloten deur stond. Wat? Nee toch?
Maandag gesloten stond er toch echt.
Een lichte paniek maakte zich van me meester, een verlangen dat groot is waar je niet aan toe kunt geven. Uiteraard zou ik de volgende dag terug kunnen komen, maar het was al gebeurd, het zaadje, of liever gezegd, de pruimenpit was gepland, er was geen weg meer terug.
Enigszins teneergeslagen stapte ik weer op de fiets naar huis.
"Als een volmaakte eenheid vulde deze smaak mijn mond, als een perfecte intense kus"
Na een kilometer begon het te dagen, ik kom zo nog langs een andere landwinkel, een kersenboomgaard, landwinkel de Ooievaar, misschien dat zij…? Ik durfde niet te hopen en reed het erf op.
Mijn hart sprong over, van een afstandje zag ik die paarse rakkers al liggen. Ze hebben ze!
Mijn hart begon weer in het vertrouwde hogere pruimentempo te slaan. Ik griste mijn portemonnee uit mijn tas en kocht meteen 2 kilo pruimen en 1 kilo kersen.
Snel rekende ik af, stopte de kersen en pruimen in mijn fietstas, maar niet zonder eerst het zakje open te scheuren en 3 pruimen in mijn hand te nemen.
Ik wilde dit moment alleen beleven dus stapte ik op de fiets om mijn moment te pakken. Eenmaal weer op het fietspad pakte ik de eerste pruim.
Ik rook eraan,
likte een keer over zijn velletje
en zette uiteindelijk mijn tanden erin.
Het zoete vocht, het zure velletje, het zachte groen-gele vruchtvlees, als een volmaakte eenheid vulde deze smaak mijn mond, als een perfecte intense kus, een siddering trok door mijn lijf. Dit is het, zo sensueel, die smaak en dat vru
chtvlees door je mond te laten gaan, de perfecte mix van structuur en textuur, bijna orgastisch en ieder hapje weer opnieuw. Ik sloot mijn ogen, mijn lippen aflikkend, om de smaak helemaal tot mij door te laten dringen. Eigenlijk was het onverantwoord om op de fiets te zitten. Maar ik ging door, dit moment, zoveel jaren gemist, dat kon niemand me nog afnemen.
Ik spuugde de pit in de berm om de rest van de pruim te verzwelgen, goddelijk. En het moment was nog niet voorbij want ik had er nog 2 in mijn hand.
Je kunt je voorstellen dat ik verder niet veel meer heb meegekregen van mijn omgeving, ik was in extase, ik genoot van het moment en van de pruimen, van het gevoel, wat ze met me deden, even was ik in de zevende hemel…
Eenmaal thuis aangekomen, wist ik dat ik dat het niet lang zou duren voordat ik weer terug zou gaan voor de volgende 2 kilo. Onverzadigbaar..
Die pruimentijd toch…